Onopgevoede draakjes
Het is de eigenaar, die zijn hond verwent!” Of: “Die kleine honden worden niet opgevoed en denken dat ze de baas zijn!” Dat zijn de meest gehoorde stellingen die uit de wereld van de reuzen richting de kabouters worden geslingerd. En toegegeven, er zijn inderdaad “baasjes” die hun kleine rakkers niet de baas zijn. Die denken dat opvoeden voor boven de dertig centimeter is. Of die de “kleine grote monden” om te lachen vinden. Dat is om te huilen.

De wereld vanaf enkelhoogte
Maar er is meer aan de hand. Er is namelijk ook een wereld die beleefd wordt vanaf enkelhoogte. De wereld van de kleine hondjes. Kleine hondjes die alles, maar dan ook echt alles (boodschappentassen, voeten, handen, poten van andere honden, etc, etc) vanaf hun kwetsbare pupleeftijd van bovenaf op hun lijven moeten incasseren.
Kleine signalen worden gemist, een grote mond niet Ieniemienie hondjes wiens ieniemiene signalen over het hoofd worden gezien door mens én dier. Ieniemienie signalen dat het te veel is. Te groot of te hard. En die – juist omdat de ieniemienie signalen gemist worden – van lieverlee gaan schreeuwen, waarna er een wereld voor ze open gaat. Een wereld waarin je grenzen ineens wél gerespecteerd worden. Waarin je bovendien merkt dat het best lekker voelt om de draak uit te hangen: de adrenaline in je lijf, het effect van rellen. Want nu luistert de wereld wel naar je. Wat de wereld niet deed toen je signalen klein waren.

Grote signalen werken voor kleine honden
Hoogste tijd dat we als mens een dagje op onze buik in het park gaan liggen om te beseffen dat onder de dertig centimeter de wereld echt anders is. Om te beseffen dat het misschien onverstandig is minihondjes te willen maken. En als we dat wel doen, dat we dan ook onze verantwoordelijkheid moeten nemen: Niet die grote mond, maar de kleine signalen de ruimte geven.
Foto: Sieneke Groenman
Gepubliceerd op: hondenbescherming.nl