Cathja Maas

Toen in februari 2010 mijn man plotseling overleed, was Ewan onze Engelse Springer spaniel bijna twee jaar. Het was een bijzonder actieve hond, die als pup een paar vervelende dingen had meegemaakt (wonden aan de poten) en wij hadden te weinig gedaan aan zijn opvoeding. Na het overlijden van mijn man had ik echt een probleem. Ik was zelf niet erg stabiel en de hond vloog mij aan. Drie keer ben ik op de SEH beland omdat de hond mij behoorlijk gebeten had. Soms durfde ik niet in de kamer te blijven, omdat de hond mij aanvloog. Via de dierenarts kwam ik terecht bij Monique. Door haar leerde ik zien hoe eng de hond mij vond. Inmiddels zijn we ruim twee jaar verder. Ewan is nog steeds geen hond die blindelings doet wat ik zeg.maar we vertrouwen elkaar steeds meer. Hij voelt zich veilig bij mij, ik voel me veilig bij hem. Zonder Monique had ik Ewan waarschijnlijk weggedaan, want hoe vaak kun je gebeten worden door je eigen hond? Maar met de tips van Monique hebben we het nu leuk met elkaar. En wat ik iedereen wil meegeven: Een hond heeft geen behoefte aan een dominante baas. Een hond wil graag een ouder die aan de ene kant bescherming geeft, maar aan de andere kant ook eisen stelt. Ewan en ik beginnen dat punt te bereiken.